Ochrona siedlisk mokradłowych doliny Górnej Biebrzy

Spotkanie z wierzbą w tle

Mazowsze ma swoją wierzbę płaczącą. A Podlasie? Podlasie ma swoją wierzbę głowiastą.

22 kwietnia br. odbyło się kolejne spotkanie ze społecznością lokalną – tym razem w Szuszalewie. Spotkanie o tyle wyjątkowe, że oprócz części informacyjnej, najważniejszym wydarzeniem było sadzenie  tzw. wierzb głowiastych, w ramach obchodzonego w Parku II Dnia Wierzby Głowiastej. Wspólnie z mieszkańcami Szuszalewa, przedstawicielami Urzędu Gminy Dąbrowa Białostocka oraz pracownikami Biebrzańskiego PN posadziliśmy 120 żywokołów (specjalnie przygotowane 2,5 m długości pędy pozyskane ze starych drzew). Drzewa rozmieszczone zostały wzdłuż drogi i w przyszłości utworzą piękny szpaler wierzb głowiastych. Spotkanie było o tyle szczególne, że powstało ze wspólnej inicjatywy ww. partnerów. Warto nadmienić, że nie jest to pierwsze, i miejmy nadzieję nie ostatnie wspólne przedsięwzięcie. Szuszalewo bowiem jest wyjątkową wioską w tej części doliny Biebrzy – ulokowane jest na skraju tzw. mechowisk (torfowiska zasadowe) będących niezwykle ważnym siedliskiem i miejscem występowania zagrożonych gatunków roślin m.in. lipiennika Loesella oraz skalnicy torfowiskowej. Przed kilku laty wspólnie z mieszkańcami wsi rozpoczęliśmy ochronę mechowisk poprzez odkrzaczanie, a później wykaszanie bagiennych łąk. Sadzenie wierzb podtrzymało wspólny wysiłek na rzecz ochrony przyrody i dziedzictwa kulturowego tej części doliny. Edukacyjny akcentem spotkania była prezentacja prac plastycznych najmłodszych mieszkańców Szuszalewa przedstawiających wierzby w krajobrazie wiejskim i zachęcenie milusińskich do „nadzorowania” posadzonej alei. Spotkanie zakończyło wspólne ognisko, które rozpoczęło się od symbolicznego podziału ciasta przyozdobionego wizerunkiem wierzby głowiastej, a zakończyło deklaracją kolejnej wspólnej imprezy – ogławiania posadzonych wierzb.

Tekst, zdjęcia: Artur Wiatr

Warto wiedzieć:

Wierzba głowiasta nie jest gatunkiem lecz specyficzną formą wierzb, których pień zakończony jest charakterystyczną „głową” uformowaną w wyniku systematycznego ścinania szczytowych pędów drzew. W skutek długoletniego formowania tworzy się wyjątkowo urokliwy pień zakończony „głową”, z której wyrastają liczne pędy. Tak uformowane wierzby są bardzo cennym elementem krajobrazu rolniczego. Zarówno pojedyncze lub też rosnące w alejach czy szpalerach są bardzo cennym mikrosiedliskiem – miejscem gniazdowania ptaków, motyli i innych insektów, mchów i porostów. Regularnie ogławiane wierzby dostarczają także pożytków materialnych – pozyskiwane pędy mogą być wykorzystywane do wyplatania koszyków oraz służyć jako drewno opałowe.